I Concurso galego-castelán de poesía

Noraboa os gañadores do I Concurso galego-castelán de poesía. Estes foron os seus traballos, unha marabilla.

Premio ó máis orixinal: Anxo Abandonado Expósito

Mi lápiz sagrado

Eres de color amarillo y negro,
Ies de Teis
contigo me enseñaron a escribir de pequeño,
estás en mi estuche guardado
y sobre ti, este poema he reflexionado.
De la papelería viniste
y sobre el papel bien resistes.

Tu grandiosa mina de grafito
debería considerarse todo un mito,
al escribir, me admira tu belleza,
junto a ti, perdería la cabeza.

Eres lo que más necesito
para hacer un ejercicio escrito,
necesito afilarte
mas no quiero dañarte...
Siento haberte afilado
mi lápiz sagrado.

Premio ó máis emotivo: Alba M. Gallego

Fruto tan ansiado del pecado
llevado a cabo en solitario
pero, aunque al infierno vaya
caeré gloriosa y la tortura
en dicha será convertido, porque
mi objetivo cumplido estará
y así yo, la pecadora que engendro
mi propia desdicha, será recompensada
con el mayor de los tormentos y así
mientras Caronte me lleve
me da igual cual sea el destino,
ya asumido mi infierno y condena
ya asumida mi libertad y dicha.

Premio ó máis elaborado formalmente: Jonathan Rodríguez

Esta noite a lúa anubrada está
                    e por que será?
Hoxe a grande estrela, cal Rosa dos Ventos,
guía cara o ceo os meus pensamentos.
E agora, branca nube que eclipsas a lúa,
todos pensan xa que a noite é toda túa.

Foi entón, lumieiros, cando comprendín
que os meus altos soños eu xamais perdín,
pois era posíbel onda vós chegar
aínda que non fose fácil de acadar.

Despois de tantos anos e de tanto sufrir
cun sorriso nos beizos podo así dicir:
sempre no cumio, sempre con vós,
non ficarei soíña cando saia o sol.

      Daquela, meu amigo,
      se na noite o ceo ves,
      fíxate ben....
                         que aí me tes!



Comentarios

Entradas populares de este blog

AFACERSE Á AUSENCIA: ANXO PINTOS LAMOSO